کد مطلب:50136 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:11

گنجینه پرسمان » قرآن

با توجه به آيه 62 و 65 سوره بقره آيا پيروان اديان گذشته مانند يهود و نصاري وصابئين در آخرت رستگارند؟

الف) از آيه 62 سوره بقره چند مطلب استفاده مي شود: اول اينكه تنها ادعاي داشتن ايمان و خود را به ديني از اديان الهي منسوب كردن، براي نجات و سعادت كافي نيست، و كرامت و رستگاري در نزد خدا منحصر به ايمان حقيقي به خدا و معاد و انجام كارهاي شايسته و نيكوست. اين مطلب در موارد متعددي از آيات قرآن كريم به صراحت ذكر شده است؛ از جمله آيه شريفه {A{/Bبَلي مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ اَلنَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ {w1-14w}{I2:81I}/}A} {V(بقره، آيه 81) V}و {A{/Bبَلي مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ {w1-12w}{I2:112I}/}A} {V(بقره، آيه 112)V}. دوم: پيروان اديان گذشته قبل از اسلام، هر كس به دين خود پايبند بوده و عمل شايسته انجام داده است، او نيز رستگار و سعادتمند خواهد بود. شأن نزول اين آيه روايتي از سلمان فارسي است كه گويد: روزي به رسول خدا عرض كردم: يا رسول اللَّه! ما چند نفر در انتظار شما بوديم و همگي آنها غير از من، قبل از دسترسي به شما در بيابان هلاك شدند، آيا آنان مأجورند؟ يكي از صحابه فوراً در جواب گفت: خير آنها اهل دوزخند. در اين هنگام اين آيه نازل شده و پيامبر(ص) فرمود: آنان چون مؤمن واقعي بوده اند، اهل بهشت خواهند بود. سوم: از پيروان اديان الهي، آنها كه جاهل قاصر هستند و فكر مي كنند دين حق منحصر به همان دين است و قدرت تحقيق و تفحص ندارند، اگر به خدا و معاد عقيده داشته و عمل صالح و شايسته انجام دهند، نزد خدا مأجور خواهند بود. ب ) آيه 65 سوره بقره مربوط به سرگذشت قومي از يهود است كه در آيه (163 سوره اعراف) با تفصيل زيادتري بيان شده است. گروهي از بني اسرائيل در ساحل يكي از درياها زندگي مي كردند. براي آزمايش از طرف خدا به آنها دستور رسيد كه روز شنبه را بايد از كار و كوشش و صيد ماهي دست بردارند و به عبادت بپردازند. مردم در مقابل اين آزمايش بزرگ الهي سه دسته شدند: 1- كساني كه به مخالفت با اين فرمان الهي برخاستند و حوضچه هايي در اطراف دريا ساختند. چون ماهيان روز شنبه احساس امنيت مي كردند، داخل حوضچه ها مي شدند و انان عصر همان روز راه را بر آنها مي بستند، و روز يكشنبه به صيد آنها مي پرداختند. 2- گروهي نيز در مقابل اين عمل زشت بي تفاوت ماندند. 3- گروه ديگر اقليتي بودند كه به امر به معروف و نهي از منكر پرداختند. خداوند گروه سوم را نجات داد و گروه دوم را هلاك و گروه اول را مسخ نمود، همه آنها تبديل به بوزينه شدند. از اين آيه استنباط مي شود كه بعضي از گناهان، انسان را از حقيقت خود مسخ مي كند. اما در اينكه آيا اين مسخ، مسخ جسماني بود و يا مسخ روحاني، دو ديدگاه بين مفسران وجود دارد كه بيشتر آنان طرفدار مسخ جسماني اند.